Najwięcej specyficznych cech szczególnych zawiera procesor stosowany w dekoderze, ze względu na sprzętowe wsparcie przetwarzania wizji i dźwięku. Poza procesorem jeszcze dwa moduły sprzętowe świadczą o „komputerowatości” urządzenia: pamięć operacyjna (RAM, czyli z ang. Random Access Memory) oraz pamięć nieulotna (ROM, z ang. Read Only Memory). W RAM-ie trudno doszukać się unikalnych dla dekodera cech (o ile oczywiście nie wchodzimy zbyt gęboko w szczegóły).
Znacznie ciekawszym elementem dekodera jest pamięć nieulotna (ROM). Tradycyjnie w komputerze była to pamięć programowana przed wmontowaniem w płytę. Zawiera ona program sterujący płytą główną i procesorem w momencie startu, po załączeniu zasilania. Program startowy (po polsku bootloader; proces startowania jest konsekwentnie bootowaniem, co łatwo zapamiętać przez analogię do zastosowania buta w odpalaniu motocykla) jest niezbędny, bo procesor od „czegoś” musi zacząć. Zwykle sekwencja startowa jest tak prosta i krótka, jak to tylko możliwe – ma uruchomić wyłącznie niezbędne podsystemy oraz wskazać, gdzie znajduje się „prawdziwe” oprogramowanie, które procesor ma wykonywać. Zwyczajny pecet ma ustawione wskazanie na oprogramowanie na dysku, a jak nie znajdzie, to automatycznie szuka gdzie indziej (płytka CD, sieć) lub pyta użytkownika.
Dla historyków: w starożytności jako pamięci ROM były stosowane układy programowane jednokrotnie (w fabryce), potem nastapiła rewolucja związana z technologią EEPROM (z ang. Electrically Erasable Programmable Read-Only Memory), dzięki której możliwe było wielokrotne programowanie tego samego układu. Dziś króluje technologia flash, która pozwala błyskawicznie zapisywać i usuwać dane (w porównaniu z EEPROM-em), a przy tym jest wielokrotnie tańsza.